Okiem seniora: Dzień kota

Kot domowy

Kot domowy to udomowiony gatunek ssaka. Należy do drapieżnych, rodzina kotowate.

Skąd i kiedy koty znalazły się w naszych domach? Dokładna data udomowienia kota nie jest znana.  Było to bardzo dawno! Około 2500lat temu.

Na Cyprze archeologowie odkryli grób mężczyzny z kotem. Grób ten pochodzi sprzed ok. 7500 r. p.n.e. Znalezisko to świadczyłoby, iż koty są z nami już od tysięcy lat. Jednak większość źródeł skłania się do lat 4000-3700 p.n.e. jako czasu udomowienia tych .ssaków. 

Miejscem udomowienia kota jest Nubia i prawdopodobnie stąd pochodzi nazwa - kot nubijski. 

W Europie, gdzie zwierzęta te przybyły na statkach, koty nubijskie krzyżowały się ze żbikami.

Współcześni naukowcy twierdzą, iż różnice pomiędzy kotem nubijskim - praprzodkiem naszych mruczków i kotem domowym nie są wielkie.

Całokształt procesów udomowienia kotów był procesem długotrwałym. Przebiegał przez kilka tysięcy lat.

Udomowienie to proces, w którym dany gatunek występujący w dzikim środowisku przystosowuje się do życia obok człowieka i z człowiekiem.

Już w starożytnym Egipcie, ok. 200 r. p.n.e, kot był pospolitym zwierzęciem. Starożytni Egipcjanie traktowali kota z wielką estymą i jako zwierzę święte. Identyfikowali go z boginią Bastet (bogini płodności i opiekunka ogniska domowego, córka boga słońca Re).

Podobnie Germanie - identyfikowali kota z boginią Freją (bogini płodności, miłości i erotyzmu), która często przedstawiana była w powozie zaprzężonym w te właśnie zwierzęta. 

Po udomowieniu koty bardzo szybko stały się bohaterami rozlicznych bajek i baśni.

Do łapania gryzoni koty zostały przystosowane znacznie później.

Krajem, w którym kot jest szczególnie traktowany jest Turcja. Tu koty są wszechobecne. Zawsze są tu traktowane bardzo dobrze.

Do Turcji koty najprawdopodobniej dostały się na statkach. Na marynarskich łajbach były odpowiedzialne za pilnowanie, aby nie było myszy i szczurów. 

Islam to religia, w której kot domowy zajmuje szczególne miejsce. Islam uznaje koty za błogosławione. Wszak prorok Mahomet właśnie ten gatunek zwierząt szczególnie sobie upodobał.

W 1982 roku Międzynarodowa Federacja Felinologiczna oficjalnie uznała jako rasę kota europejskiego (celtyckiego). Koty tej rasy w Polsce żyją od setek lat. Nie należą do tej rasy tak popularne “dachowce” mimo że od tych rasowych niewiele się różnią. 

Umaszczenie kotów jest bardzo różne. Najrzadziej spotykane są koty o sierści srebrzysto czarnej. Znacznie częściej spotykamy koty o barwie sierści czarnej, cynamonowej, czekoladowej, białej, szarej, rudej czy szylkretowej (przede wszystkim kotki).

Podobno kolor sierści ma powiązanie z charakterem kota. Na podstawie przeprowadzonych wśród kociarzy ankiet koty rude są w stosunku do człowieka najbardziej przyjazne. Koty białe nie lubią głaskania. Natomiast koty o barwie sierści czarnej dobrze znoszą towarzystwo innych kotów.

Dzień kota

Kocie święto w różnych państwach celebrowane jest w różnych terminach. Cel obchodów jest jeden, ponadpaństwowy. Święto to ma podkreślić znaczenie kotów w życiu człowieka. Ma również przypomnieć jak duże znaczenie ma pomoc niesiona kotom wolno żyjącym i bezdomnym.

I tak oto w Polsce i we Włoszech obchodzimy go 17 lutego, w Japonii - 22 lutego, w Wielkiej Brytanii - 8 sierpnia, a w Stanach zjednoczonych - 29 października.

Podobnie jak różne są daty celebrowania święta kotów w różnych krajach, różnie na nie wołamy:

• W Polsce - “kici kici”
• w Stanach Zjednoczonych - “kitty kitty”
• w Wielkiej Brytanii -  „kitty-kitty” oraz „pussy-pussy”
• w Turcji - “pissi pissi”.

Niezależnie od daty kociego święta życzmy naszym pupilom zawsze pełnych miseczek, dobrej zabawy z właścicielami i ciepłych bezpiecznych domów. Nie zapominajmy o kotach wolno żyjących i bezdomnych. W tym dniu też mają święto. Niech blisko nich będą dobrzy ludzie pamiętający o dokarmianiu i zapewnieniu bezpiecznego schronienia (zwłaszcza w zimie).